ساقی

               برسان باده که غم روی نمود ای ساقی                 

این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

     حالیا عکس دل ماست در آیینۀ جام        

تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او    
 
چون به خون دل ما دست نمود ای ساقی

تشنۀ خون زمین است فلک زین مه نو  

کهنه داسی است که بس کشته درود ای ساقی

بس که شستیم به خوناب جگر جامۀ جان 

نه از او تار به جا ماند و نه پود ای ساقی
 
   حق به دست دل من بود که در معبد عشق    

  سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی

شاعر: هوشنگ ابتهاج    

(صبرا)