ببخشید چند لحظه !

مُشت هات رو باز کن!
نترس! باز باز.
فکر نکن من رو هم می تونی مثل همه رنگ کنی.
من هم مثل خودتم! یه جوونِ رنگین کمونی!
حالا خوب به دستهات نگاه کن!
چی می بینی؟!
درسته! یه عالمه پتانسیل آزاد نشده!
خوب! چرا معطلی؟! اگه الان وقت این همه شور نباشه ، پس کی؟!
بدون تا حالاش هم خیلی عقب موندیم!
با همین دستهاست که می شه، دست نیافته ها رو لمس کرد.
توقع نداشته باش یه رئیس جمهور مصلح سر از دل خاک در بیاره و میون کاکتوسهای سخت روزگار، به نرمی گلبرگهای ناز شقایق شروع به شکفتن کنه!
خودت که صالح شدی، اون وقت سرنوشتی که خدا برای صالحان معین کرده، متعلق به تو خواهد شد...
راستی یادت باشه به اونهایی که می خوان دلت رو با قلموی پریشونی رنگ آمیزی کنن، بگو که خودت آخر رنگین کمونی!